Het groot verlof staat weer voor de deur.
Eergisteren, tegen de avond, regende het heftig en toch liet ik mijn terrasdeur open staan want de
afkoeling deed deugd. Plots hoorde ik, als de regen wat minder hard kletterde, het gemekker van schapen. Geen idee waar er hier in mijn buurt schapen grazen. Het deed me wel direct denken
aan m’n rondrit door Zuid-Engeland een aantal jaren geleden, in 2012. Daar kon af en toe ook een flinke bui vallen, maar dat gaf ook schoonheid aan de natuur. De blaadjes van de bomen
blinken dan, de aarde geurt naar…. aarde, bloemen lessen hun dorst, riviertjes klateren krachtiger…
Op een gegeven moment strandde ik in een klein dorpje langs de kust en wil er een wandeling maken. Een
plaatselijke wandelgroep ziet me mijn wandelschoenen aantrekken en de oudste deelneemster (ze was al een eind in de 80) inviteert me om met hen mee te gaan. Dankbaar aanvaard ik dit aanbod. We
wandelen door geurige velden met mekkerende schapen, verkennen de rotsen langs de kust en babbelen over België en hoe het leven er verschilt of net niet. Nadien word ik uitgenodigd om mee
soep te gaan eten. Wat een heerlijke namiddag! Ongepland, verbindend, verwarmend…. Het is dit gevoel dat na al die jaren nog leeft in mijn hart.
Misschien leeft het oude mevrouwtje nog (rechts van mij op de foto), zo niet is er toch de blijvende
hartverbinding van dat moment.
Belangrijk is te voelen of en waardoor je je laat verblinden of dat je kies voor
verbinding.
Elk moment opnieuw. <3
|
|
|
Reactie schrijven