Liefste Moeder Aarde,
Ofschoon wij als mens er een boeltje van maken,
Blijf ik jou graag zien.
Ik zal altijd van jou blijven houden,
Ook al sta je vol littekens en wonden.
Jouw verbrande plekken zal ik koesteren en helen.
jouw bulten en schrammen streel ik teder.
Jouw vervuilde waterlopen blaas ik terug leven in.
Jouw platgetrapte velden en wegen laat ik terug bloeien.
Jouw stille plekken houd ik geheim.
Jouw zeeën en bossen zuiver ik.
Jouw vruchtbare gronden eer ik.
Jouw zaailingen plant ik teder.
Jouw schoonheid is niet te schatten.
Ik wens je, lieve Moeder Aarde,
In de eeuwigheid van jouw bestaan
Liefdevolle compassie
Van elkeen hier met jou begaan.
Ik mocht onlangs een lezing bijwonen van Peter Vereecke, in De Opgang in Opitter
over Leonard Cohen.
Peter vertelde over zijn leven, het werk en de liefdes van Leonard Cohen. Eigenlijk was zijn werk zijn grote liefde. Hij kon alles kwijt in zijn songs.
Door dan ook nog het boeddhisme te ontdekken en zich erin te verdiepen, maakt hij eindelijk komaf met zijn depressies en zijn zwartgekleurde zelfanalyses.
In zijn liedteksten hoor je z’n wereldse analyses, maar ook de evolutie van angst en geweld naar het enige dat ons hoop brengt: de dood van het ego en de overwinning van het licht en de liefde. Zoals hij zo mooi zingt in het lied Anthem: “There is a crack in everything, that’s how the light gets in.”
Ik hoop in mijn workshops en samenkomsten ook hoop te scheppen, door mensen samen te brengen, onze zorgen te delen en vooral te zien hoe we ons licht kunnen laten schijnen. Welkom!
Reactie schrijven