Het verlangen, om zo zorgeloos als een kind de natuur in te trekken, is er nog steeds. Reizen zegt me om verschillende redenen niet zo veel meer. Des te meer geniet ik van wandelingen door bossen en velden, langs holle wegen en waterpoelen. Daar zie ik de kringloop van het leven in de bomen, in de bessenstruiken, in de bloeiende planten. Daar voel ik me deel van het universum en kom ik tot rust.
Onlangs nog las ik het volgende in een interview met Stef Bos:
" Ik probeer de dood van mijn vader aan mijn zoon uit te leggen. Ik stelde zijn opa voor als een blaadje van een boom. Dat groene blaadje is gegroeid en verkleurd, was misschien op zijn mooist als dieprood blad en is uiteindelijk verdwenen. Maar de boom staat er nog altijd."
En hij besluit: " Ik ben slechts een deel van een organisme. Het leven begint niet bij mijn geboorte en eindigt niet bij mijn dood, het leven gaat gewoon door. Ik zie mezelf als een deel van een groter geheel, een schakel in de keten en ik probeer iets door te geven van wat ik zelf heb gekregen. Dat probeer ik oa. met mijn muziek."
Mooi gezegd toch!
En hij zingt ook van die prachtige pareltjes van liedjes:
Luister maar naar het volgende nummer: 'Kom op'.
Ik hoef dit filmpje maar te bekijken en te beluisteren en ik beleef een mooie reis :-)
Reactie schrijven