Deze maand wil ik graag beginnen met een waargebeurd verhaal:
Het verhaal van de gouden Boeddha. *
In 1957 moest een klooster in Thailand verhuizen. Een groep monniken kreeg de taak een reusachtige Boeddha, die gemaakt was van klei, te verplaatsen. Terwijl ze daarmee bezig waren, zag één van de monniken plotseling een scheur in het Boeddhabeeld. De monniken waren bang dat ze het Boeddhabeeld zouden beschadigen en besloten daarom een dag te wachten alvorens verder te gaan met hun taak. Toen de nacht viel, liep één van de monniken naar het reusachtige beeld om te kijken of alles goed was. Hij scheen met zijn lantaren over de gehele Boeddha. Op het moment dat het licht op de scheur viel, zag hij iets weerspiegelen. De monnik werd nieuwsgierig, pakte de hamer en de beitel en begon stukjes klei van het Boeddhabeeld af te slaan. Naarmate hij meer klei wegsloeg werd de Boeddha helderder. Nadat de monnik uren had gewerkt, keek hij in verbazing op en zag hij een prachtige, puur gouden Boeddha voor hem staan.
Historici denken dat de Boeddha enkele honderden jaren daarvoor door de Thaise monniken was bedekt met klei toen Birmese leger hen aanviel. Zij bedekten de Boeddha met klei zodat hij niet zou worden gestolen. Tijdens de overval op het klooster werden alle monniken gedood. Pas in 1957, toen monniken het beeld verplaatsten, werd de grote schat ontdekt. Net als de Boeddha beschermt onze buitenschil ons tegen de wereld; onze echte schat ligt binnen in ons verborgen onder een laag klei. We hoeven alleen de moed op te brengen om onze buitenste schil stukje bij beetje weg te slaan, zodat onze ware kern naar buiten kan treden.
* met dank aan Christel, die dit verhaal vertelde tijdens een les Vedic Art.
Dit verhaal lezend, zie ik onmiddellijk een parallel met de natuur. De dieren komen naar buiten, planten groeien naar hun mooiste pracht, varens ontkrullen zich langzaam, kruinen van bomen tooien zich met bladeren, weilanden vullen zich meer en meer met kruiden in allerlei tinten...Ook al gemerkt dat er meer en meer boterbloemen en klaprozen te zien zijn? Overal zien we de natuur z'n wintervacht afgooien om zich nu te hullen in een overvloed aan kleuren en geluiden. Wij, mensen zijn niet anders. Zeker als het mooie weer eraan komt, willen we ons koesteren in de warme zon. In de eerste plaats ontdoen we ons van de dikke, warme kledij en halen onze frisse, luchtige kleren tevoorschijn.
Hoe zit het dan met ons gemoed? Zijn wij vrolijker en gelukkiger als de zon schijnt? Of blijven we achter een 'gouden' masker zitten en durven we ons niet altijd tonen in onze ware aard? Zelf voel ik me blijer en vrolijker op een zonnige dag. Regen en donkere wolken doen me naar binnen gaan, letterlijk en soms figuurlijk. Dan heb ik het nodig om eens extra goed voor mezelf te zorgen, om te voelen wanneer ik in m'n kracht sta en hoe het gesteld is met mijn gemoed.
Ik ben een paar dagen geleden op deze song van Gary Moore gestoten, waarin hij zingt over het volgen van je dromen en het afwerpen van maskers. Ik vond het een mooie tekst, het zware gitaarspel op het einde is niet zo mijn ding.
Like Angels
In every heart a story is told.
There's a way you can believe in forever.
In every life the story unfolds,
like a mystery for you to see
and tear away the mask.
Hold on to your dreams,
learn how to fly like angels.
Hold on to your dreams,
soaring above, wings of love.
In every tear a lesson to learn.
There's a way you can believe in forever.
Time never hears the reasons we give.
It just marches on until it's gone,
forever and a day.
Hold on to your dreams,
learn how to fly like angels.
Soaring high above,
wings made from love.
Reactie schrijven